က်ေနာ္တို႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာမရိွ ပါ

ေဆာင္းပါး ေအာင္မုိး၀င္း

ၿမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဥကၠ႒ၿဖစ္ခဲ့သူ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ေၿပာခဲ့ဘူးတဲ့စကားကို မွတ္မိႀကပါလိမ့္မယ္။
“ ဒီအေၿခခံ ဥပေဒႀကီးကို ခ်က္ခ်င္းဖ်က္ပစ္လု႔ိ မရပါဘူး။ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ ေတြ၊ ၿပည္သူေတြနဲ႔ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ က်င္းပခဲ့ၿပီး ေရးဆြဲခဲ့တာပါ” လို႔ ဆိုတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက  ႏိုင္ငံေရးသမားအားလံုးကို  ေလသံေအးေအးနဲ႔ ခပ္ေထ့ေထ့ ရိေနတာၿဖစ္တယ္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ေၿပာခ်င္တာက

“ ၁၉၇၄ အေၿခခံဥပေဒဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ မဆလ ေတြခ်ည္းဆဲြခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြလည္း သေဘာတူေထာက္ခံပါဝင္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား ” လို႔ ေၿပာေနၿခင္းၿဖစ္တယ္။
             ဒီကေန႔ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္မဲ့သူေတြ သတိထားမိဖို႔အတြက္ ၿပန္ေၿပာၿပတာပါ။ ပါလီမန္တြင္းမွာ ဝင္ေရာက္စကားေၿပာမယ္။ စစ္အုပ္စုက ခံု (၁၀၀) ယူထားရာ ကေန (၇၅) ခံု ကို ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ အႏိုင္ရရင္ မဆိုးဘူး--- စေသာ စေသာ အဆိုၿပဳခဲ့သူမ်ား ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလို မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ၂၀၀၈ အေၿခခံဥပေဒကို ေထာက္ခံ ခဲ့သူေတြအၿဖစ္ သမိုင္းတရားခံၿဖစ္မွာအမွန္ပါပဲ။

        ၿပည္တြင္းၿပည္ပ အတိုက္အခံအမ်ားစုက ဒီအေၿခခံဥပေဒကိုလက္မခံသလို စစ္အုပ္စုကလည္း နယ္စပ္ေဒသေတြမွာ ၿပည္တြင္းစစ္ကိုၿမွင့္မဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေၿပာင္ေၿပာင္တင္းတင္း လုပ္ၿပေနတယ္။   ဒါေပမဲ့ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕ ဦးေဆာင္ပါဝင္တဲ့ အဖြဲ႔ေတြကလည္း “ ဒုတိယပင္လံုညီလာခံေခၚမယ္၊ ၿပည္တြင္းစစ္မီးေတာက္ေလာင္မႈကို တားဆီးရမယ္” ဆိုတဲ့ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ေတြကို ခ်မွတ္ၿပင္ဆင္လႈပ္ရွားေနႀကတယ္။ ဖက္ဒရယ္ၿပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ကို ၿမင္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုတဲ့သူေတြ မေကာင္းဆိုးဝါးစစ္အစိုးရဆီမွာ ကိုယ္ရဲ႕ကံႀကမၼာကို ေအာက္ေႀကးနဲ႔ ထိုးႀကမွာ လား။ ကိုယ္လို ဖိႏွိပ္ခံေနရတဲ့ဘဝတူ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔အတူ ေသြးစည္းညီညြတ္ႀကမလား။ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေစလိုပါတယ္။
 

                                                  (၂)
 
           ရွင္သန္တက္ႀကြေနေသာ အင္အားစုမ်ား ( Active Forces ) လို႔ေခၚတဲ့ ညႊန္႔ေပါင္းအင္အားစု တရပ္ကို “မက္ဒက္ဂက္စကာ” ႏိုင္ငံမွာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ႀကဘူးတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္အစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈကို ၿပန္လည္ အန္တုဖို႔အတြက္ အမ်ိဳးသားေရးေဆြးေႏြးပြဲ ( National Forum)မွာ ဆံုဆည္းႀကတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ အစိုးရေရးဆြဲထားတဲ့ အေၿခခံဥပေဒကို ဥေပကၡာၿပဳ ၿငင္းဆိုလိုက္ၿပီး အေၿခခံဥပေဒသစ္ကို ကိုယ္တိုင္ေရးဆြဲ လိုက္ႀကတယ္။ မက္ဒက္ဂက္စကာ အစိုးရ အတြက္ ဖိအားေတြက တရစပ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
လူထုဆႏၵခံယူပြဲေတြၿပန္လုပ္ရတယ္။ အေၿခခံဥပေဒသစ္ ကို ၿပန္ေရးဆြဲေပးရတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲအသစ္ က်င္းပေပးခဲ့ရတယ္။
 
                                                             (၃)
 

      စစ္ေအးတိုက္ပြဲ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မ်ား ( ၁၉၈၉-၉၁) မွာ ၿဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အေၿခအေနေတြ၊ အေနအထားေတြ အတိုင္းၿဖစ္ပ်က္ဖို႔ ဆုိတာကေတာ့ လံုးဝမလြယ္ပါဘူး။ ၂၀၁၀ ဆိုတာ စစ္ေအးတိုက္ပြဲအသစ္တခုအတြက္ ၿပန္လည္ၿပင္ဆင္ေနႀကခ်ိန္၊ သမိုင္းဘီးက တပတ္လည္ေနခ်ိန္ ၿဖစ္တယ္။ ဒါေပမ့ဲ မက္ဂါဒက္စကာ လႈပ္ရွားမႈမွာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြရိွတယ္။
ရွင္သန္တက္ႀကြေနေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ( Active Forces ) လို႔ေခၚတဲ့ အတုိက္အခံ ညႊန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔ န႔ဲ ၿပည္သူေတြ ဆံုဆည္းခဲ့ႀကတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးေဆြးေႏြးပြဲ ဖိုရမ္ ေတြ ရဲ႕ အရွိန္ၿမင့္သြားတဲ့ ႀကံစည္မႈေတြ ၿဖစ္တယ္။
“ လူထုဆႏၵကို ထုတ္ေဖၚၿပသတဲ့အခါတိုင္း စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ အႀကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲေလ့ရိွတယ္။
ေသြးထြက္သံယုိမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ၿပန္လွန္တိုက္ခိုက္ႏိုင္မဲ့ တၿခားနည္းလမ္းမရိွဘူး။  ဒီအခ်ိန္ဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အခြင့္ေကာင္းပဲ။ လူထု အား နဲ႔ပဲ ၿပန္လည္ရင္ဆိုင္ရမယ္။” လို႔ မက္ဒက္ဂက္စကာ အမ်ိဳးသားေရး လႈပ္ရွားသူေတြက ယံုႀကည္ခဲ့ႀက တယ္။
    ဒီတပတ္ လြတ္လပ္တဲ့အသံ အဂၤ ါေန႔ညပိုင္းအစီအစဥ္မွာ “ မက္ဂက္ဒက္စကာ ဆိုရွယ္လစ္ အာဏာရွင္ ကို ၿပဳတ္က်ေစတဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈအေႀကာင္း” ကို ေဆြးေႏြးတင္ၿပထားပါတယ္။

 

     အာဖရိကတိုက္ရဲ႕အေရွ႕ေတာင္ဘက္ အင္ဒီယန္းပင္လယ္ထဲမွာ တည္ရိွတဲ့ မက္ဒက္ဂက္စ္စကာႏိုင္ငံဟာ အာရွ၊ အာဖရိက ႏြယ္ဖြားေတြ ေနထိုင္ရာကြ်န္းႏိုင္ငံတခုၿဖစ္ၿပီး၊ ေလာက တခုကို ထြက္ေၿပးမဲ့ နိဗၺာန္ဘံုအၿဖစ္ ေခၚဆိုေလ့ရိွႀကပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔ဘဝေတြကေတာ့  ဆိုသလိုမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
“၁၉၆၀ ခုႏွစ္ မွာ ၿပင္သစ္ႏိုင္ငံဆီက လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တယ္ လို႔ ဆိုေပမဲ့  တခ်ိဳ႕လူမ်ိဳးစုေတြက ၿပင္သစ္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခဲ့ႀကပါတယ္။ စီးပြားေရးအရ လံုးဝလြတ္လပ္မႈမရိွပဲ ၿပင္သစ္ကုမၼဏီေတြသာ အက်ိဳးအၿမတ္ ဆက္လက္ခံစားပိုင္ခြင့္ရိွေနတာေႀကာင့္ မက္လာဂက္ဆီ အမ်ားစုကမေက်နပ္ခဲ့ႀကပါဘူး။ ဆယ္စုႏွစ္တခုလံုး လူမႈေရးမၿငိမ္သက္မႈေတြေႀကာင့္ တိုင္းၿပည္စီးပြားေရး လည္ပတ္မႈေတြဟာလည္း ခက္ခဲသထက္ ခက္ခဲလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြဦးေဆာင္တဲ့ အေထြေထြသပိတ္ ေပၚေပါက္ လာခဲ့ၿပီး အစိုးရယႏၵရား တခုလံုးကို ရပ္ဆိုင္းပစ္လိုက္တယ္။
အစိုးရကလည္း ပစ္ခပ္ၿဖိဳခြဲခဲ့တာေႀကာင့္ ေက်ာင္းသား တဒါဇင္ေက်ာ္ေသဆံုးခဲ့ၿပီး အမ်ားအၿပား ဒဏ္ရာ ရခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕သမၼတဟာ အေရးေပၚအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေႀကၿငာလိုက္ၿပီး ပါလီမန္ကို ဖ်က္သိမ္းပစ္ လိုက္ေတာ့တယ္”
 
       တိုင္းၿပည္တြင္းမွာ မေက်နပ္မႈေႀကာင့္ေပါက္ကြဲေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ လူထုအံုႀကြမႈေတြကို တားဆီး ႏိုင္စြမ္းမရိွေတာ့ပါဘူး။ မက္ဒက္ကက္စတာ သမၼတဟာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ “ဂေရဘယ္ ရမ္မန္နန္႔ဆိုရာ” ဆီကို အာဏာလႊဲအပ္လိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူကလည္း စီးပြားေရးအႀကပ္အတည္းေတြကို မေၿဖရွင္းႏိုင္ခဲ့သလို၊ လူထုရဲ႕မေက်နပ္မႈေတြကလည္း ေဒါသတႀကီးစီးဆင္း ေနခဲ့ပါတယ္။ လုပ္ႀကံသတ္ၿဖတ္မႈေတြ၊ စစ္အာဏာသိမ္းမႈေတြ၊ အၿငင္းပြားဘြယ္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြနဲ႔ တိုင္းၿပည္တခုလံုး ဖရုိဖရဲၿဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
“ ၁၉၇၂-၇၅ တေလွ်ာက္လံုးမွာ လူထုဟာ စစ္မွန္ တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ႀကိဳးစားခဲ့ႀကေပမဲ့၊ ၿပင္သစ္ နဲ႔ ရုရွားမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ လူမႈစံနစ္ေၿပာင္းလဲတည္ေဆာက္ေရး ေတာ္လွန္ေရးေတြလိုမ်ိဳး ၿဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ လက္ေရြးစင္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကသာ အာဏာလႊဲေၿပာင္းသိမ္းယူေနတဲ့ အေနအထားမွာပဲရိွေနခဲ့တယ္”
 
၁၉၇၅ မွာေတာ့ အေၿခခံႏိုင္ငံေရး၊စီးပြားေရးအေဆာက္အဦ အားနည္းတဲ့ မက္ဒက္ဂက္စကာ ႏိုင္ငံကို Didier Ratsiraka က စစ္အာဏာသိမ္းယူခဲ့ၿပီး သိပၸံနည္းက်တဲ့ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္ ကို က်င့္သံုးမယ္လို႔ ေႀကြးေႀကာ္ခဲ့ပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕ အနီေရာင္စာအုပ္ညႊန္ႀကားခ်က္အရ၊ ဆင္းရဲသားေတြအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူးတကယ္ရႏိုင္မဲ့ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈေတြကို စီစဥ္ညႊန္ႀကား ခဲ့ပါတယ္။ “ဆင္ၿဖဴ” စက္မႈလုပ္ငန္းေတြကို ၿပည္နယ္အသီးသီးမွာ တည္ေဆာက္တယ္။ ပုဂၢလိကပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ၿပည္သူပိုင္ သိမ္းတယ္။  ဒါေပမဲ့ အေၿခခံစားသံုး ကုန္ေတြ ၿပတ္ေတာက္မႈေတြ စတင္ရင္ဆိုင္လာခဲ့ရပါၿပီ။

“ စစ္အာဏာရွင္အသီးသီးလက္ေအာက္မွာ ပစ္ခပ္ေခ်မႈန္းမႈကို ၿမင္ခဲ့ဘူးတဲ့လူထုဟာ သူတို႔ရဲ႕မေက်နပ္မႈေတြကို ဝုန္းကနဲေပါက္ကြဲပစ္ဖုိ႔အထိ ကိုေတာ့ တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့ႀကေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခုခုလုပ္မ ွရေတာ့မယ္ ဆိုတာ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားတဲ့ သူေတြေရာ
ႏွစ္ဘက္လံုး ကသိေနႀကတယ္။ ၁၉၇၉ မွာ တိုင္းၿပည္က ခြ်တ္ၿခံဳက်လာၿပီေလ။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ “ရက္စီရက္ကာ” ကလည္း ဒီအေၿခအေနတိုင္းဆက္သြားရင္ သူကိုယ္တိုင္ အႏၱရာယ္ဆိုးေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ေနခဲ့တယ္။
အိုင္အမ္အက္ဖ္၊ ကမၻာ့ဘဏ္ အပါအဝင္ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုနဲ႔ ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြဆီက ေငြေႀကး ေထာက္ပံ့မႈရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္” ၁၄ ႏွစ္လံုးလံုး အာဏာကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ခဲ့တဲ့ မက္ဒက္ဂက္စကာ စစ္ေခါင္းေဆာင္အတြက္စီးပြားေရးဆုတ္ၿပတ္မႈေတြ ရင္ဆိုင္ေနရစဥ္မွာ သူ႔ရဲ႕အဓိက လက္တြဲေဖၚ ဆိုဗီယက္ ၿပည္ေထာင္စုဟာၿပိဳက်လုဆဲဆဲအေၿခအေနကိုေရာက္ရိွေနခဲ့ပါတယ္။

        ေႀကြးမွီၿပႆနာကို ဆြဲထုတ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အစိုးရလက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ကိုလည္း အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ဖိအားလာခဲ့ပါတယ္။ “ လူထုဆႏၵကို ထုတ္ေဖၚၿပသတဲ့အခါတိုင္း စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ အႀကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲေလ့ရိွတယ္။ ေသြးထြက္သံယုိမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ၿပန္လွန္တိုက္ခိုက္ႏိုင္မဲ့ တၿခားနည္းလမ္းမရိွဘူး။ ဒီအခ်ိန္ဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အခြင့္ေကာင္းပဲ။ လူထုအားနဲ႔ပဲ ၿပန္လည္ရင္ဆိုင္ရမယ္။”
 
ဒါေႀကာင့္လည္း ၁၉၉၁ မွာ “အန္တာနာနာရီဗိုၿမိဳ႕”မွာ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ “အယ္လ္ဘတ္ ဇက္ဖီ” က  အစိုးရဝန္ထမ္း ရွစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို ဦးေဆာင္ၿပီး စတင္သပိတ္ေမွာက္လိုက္ႀကပါတယ္။ ႀသဂတ္စ္လမွာေတာ့ ၿပည္သူ ေလးသိန္းေက်ာ္ဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ဗဟိုဆီကို ခ်ီတက္လိုက္ႀကပါၿပီး မက္ဒက္ဂက္စကာရဲ႕ ဘဏ္လုပ္ငန္း၊ ကုန္သြယ္မႈ နဲ႔ အစိုးရယႏၵရားေတြဟာ ရုတ္တရက္ရပ္ဆိုင္းေအာင္ ဖိအားေပးလိုက္ႀကပါေတာ့တယ္။
“ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုပဲ ဆိုရွယ္လစ္အစုိးရက ပစ္ခပ္ၿဖိဳခြဲခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ဆႏၵၿပသူ အေယာက္(၃၀)ေက်ာ္ေသြးေၿမက် ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဒီလို ပစ္ခပ္ၿဖိဳခြဲမႈေတြႀကံဳလာရင္ က်ေနာ္တို႔လႈပ္ရွားမႈ မေသဆံုးသြားေအာင္ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ေတြက ႀကိဳတင္စီစဥ္ခဲ့ႀကတယ္။အတိုက္အခံအဖြဲ႕ (၁၆) ဖြဲ႔ ပူးေပါင္းပါဝင္ထားတဲ့ “ ရွင္သန္ေနတဲ့အင္အားစုမ်ား” ညႊန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔ကို
ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၿပီး ၿပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေခၚတယ္။ “အယ္ဘတ္ဇက္ဖီ” က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အၿဖစ္ေႀကၿငာ လိုက္တယ္။
အာဏာရွင္ “ရက္စီရက္ကာ“ က သူ႔ရဲ႕ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုအေၿပာင္းအလဲလုပ္ၿပီး လူထုကိုေခြ်းသိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ မရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း မက္ဒက္ဂက္စကာရဲ႕အစိုးရအဖြဲ႔ၿဖစ္တယ္ ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံတကာသံရံုးေတြကို စာပို႔လိုက္တယ္။ ၿပင္သစ္သံရံုးနဲ႔အေမရိကန္သံရံုးကလည္း အစိုးရႏွစ္ရပ္လံုးကို ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးႀကဖို႔ အေႀကာင္းၿပန္ခဲ့တယ္”
 
 
အတိုက္အခံေတြရဲ႕ ၿမန္ဆန္အရွိန္ၿပင္းတဲ့ဖိအားေတြေႀကာင့္ “ရက္စီရက္ကာ” အစိုးရဟာ အမ်ိဳးသား ၿပန္လည္ သင့္ၿမတ္ေရးအတြက္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခ့ဲရၿပီး ပါႏိုရားမားသေဘာတူညီမႈကို လက္မွတ္ေရးထိုး ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီသေဘာတူညီခ်က္အရ “ရက္စီရက္ကာ” ကို သမၼတအၿဖစ္ဆက္လက္ ထားရိွေပမဲ့ သမၼတပါဝါ အားလံုးကို ရုတ္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာညီလာခံမွ အေၿခခံဥပေဒသစ္ ကို ေရးဆြဲခဲ့ၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာေတာ့ ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲကိုက်င္းပခဲ့ပါတယ္။
“ရက္စီရက္ကာ” ရဲ႕ လက္ကိုင္ဒုတ္ေတြနဲ႔ ဒီမိုကရက္တစ္အင္အားစုေတြႀကားမွာ ရုန္းရင္းဆန္ခပ္ တခ်ိဳ႕ၿဖစ္ပြားခဲ့ေပမဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္အင္အားစုေခါင္းေဆာင္  “အယ္ဘတ္ ဇက္ဖီ” ဟာေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရခဲ့ပါတယ္။ ေသာတရွင္တို႔လည္း အာဏာရွင္ေတြကို ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးစကားဝိုင္းဆီေရာက္ရိွေစမဲ့ လူထုအင္အားေတြဖန္တီးႏိုင္ႀကပါေစ။
 
မွတ္ခ်က္ ။      ။ မက္ဒက္ဂက္စကာႏုိင္ငံအေႀကာင္းကို “ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီလိႈင္းမ်ား ၿပီးသည့္ေနာက္” စီးရီးမွာ ဆက္လက္ ေရးသားသြားပါမယ္။ ၁၉၉၃ မွာ ဆိုရွစ္လစ္အစိုးရ ၿပဳတ္က်သြားေပမဲ့ အသြင္ကူးေၿပာင္း မႈ ကာလေတြမွာ အခက္အခဲမ်ိဳးစံုေတြ ကိုရင္ဆိုင္ခဲ့ႀကရပါတယ္။